La scìmia sora la testa – Di Cornelio Galas

«Elamadòna, ‘sa t’è suzés… Osc’ia ma te vei fòr sangue, chi èlo quel che t’ha sgrifà en quela maniera? …Meio che te vaghi a farte dar do ponti neh…»
«Tàsi, tàsi…»
«Vèi chi, fàme veder… Zèrto che i t’ha conzà per le feste… dai nèm lì en quel bar che almen i te disinfèta, cramento!»
«No, no là no… L’è sula stràa da chi a là che…»
 
«Ma àt begà con qualchedum? Osc’ia ciamém i carabinieri, varda che ste rogne chi bisogna farle fòra subit se no… ciao ninéta… no te trovi pu nesuni neh.»
«Ma no… L’è da quando som vegnù fòra dal bar che la gavévo entorno, la me giréva entorno, semper de pù osc’ia…»
«No sta dirme che… No no pòl esser!»
«Enveze sì te digo. La gavévo entorno. De chì, de là, en banda, sora la testa, vers le gambe…»
 
«Ma dai… dai i l’ha péna copada, no pol esser… en zità per giunta.»
«Ma va là copàda. No l’era morta sàt, anzi, te digo che la seitéva a girarme entorno, e svelta anca…»
«Robe da no creder.»
«Anca mi no credevo a quei che me diséva: “Ah fim che te la gài entorno l’è gnènt. L’è quando la te vèi endòs che l’è dolori.»
 
«E t’èla saltàda adòs?»
«Ecóme caro mio… Ala fim per scaparghe ho dovù butarme en mèz ale spine cramento.»
«E éla?»
«Sèmper drio, me paréva sèmper de avérghela sora la testa, anzi, denter”.»
«Elamadona… E dopo?»
«Dopo ho bevù, som riusì a nar da l’Aldo. El m’ha fat en cafè dopi.»
 
«E quel’altra?»
«Dai, me par de no avérghe pu quela scimia entorno…»