Cornelio Galas, saóri/ 6 – I fonghi dal sangue

>
 I fonghi dal sangue
No te me crédi? Spèta, spèta...che te cónto quel che suzéde.
Se vèrs la fin de l'istà te vai su, en Val de Léder 'ntòrno ai pézi pu pìcoi del làghèt d'Ampóla, basta sgarbiàr co le man soto le dàse, e eco...vàrdei lì, i fonghi dal sangue, làssa perder quei embisolài, ma no stà dàrghe pezàde: i fà somènza, te verài st'am che vèi.
Tò sù quei pu picinini, quei mèdi quei che te dìs «Dai, tòme su!».
Quando te gh'avrài la zésta piena, basta tornàr, piam piam, a l'autìn.
Te te fermerai, se sa ben, ale ciése de quela vàl per calmàr la sé, ma no co l'acqua.
«Com'ela nàda ancoi coi fonghi?»
«Ah 'l sòlit no i buta pù come ani endrìo.»
Bosìe, bosìe, perchè en machina la zésta l'è demò piena.
Na volta a cà, scólteme mi, varda sùbit nel frigo se gh'è ai, prezemol e oio del nòs.
Vàrda 'n poì la televisiòm che cosìta te te polsi ti e polsa anca i fonghi.
Po' tut sóto l'acqua del secièr piam, che se nò i se róte.
Tìréghe via i aghi de péz, la tèra, lumàzi picoi ancor tacài.
No stà butàr via gnent de quel che te tài al pè... méti che ghe sia da far el misto…
Revèrsa le capèle, en modo che 'l sóra, el stàga de sóto.
E 'n mèz a tuti quei fili de fónch méteghe ai, taià zó fìn, zìgola, prezémol, en góz de oio.
Zó tut nela padelòta dove l'oio (no 'l bùro neh) el sfritega da 'n bel po'.
E spèta, spèta....ancora Eco, svóltoléi adès, senza far dani, che ì rèsta entréghi.
Vot fàr en figurón? L'erba zipolìna fresca sóra, quando te l'hai méssi nel piàt che te porti sul tàol.