Cornelio Galas, saóri/ 4 – Le vérze rostìde
Un piatto semplice e veloce da fare e decisamente trentino
>
Tanti che me dìs: ma ti no fàt mai gnènt cola verdura? Pronti alóra, che adès gh’è le verze da far rostìde. Pronte en de n’ora.
Per quatro che magna serve: en chilo de verza (sol le fòie), otanta grami de formài grana gratà, vinti grami de buro, na zìgola, tre cuciàri de oio, sal e pever.
Alóra via che vedré che fé prést.
Fé a léss le foie de verza: basta zinque minuti ne l’acqua che bóie. No massa sal… quant che ve piàs. Però ’tenti che dopo ghe va zò altre robe…
Tiré su le verze, sgozéle (che no vòl dir taiarghe la testa, no, l’è perché no le sgóza en giro). Struchéle ben.
Quando le ve par abastanza sùte taiéle fine fine.
En de n’altra padèla zó el buro, la zigola che avré taià prima fina fina, zó – quando i tochéti de zigola i s’è endorài – ancora ’n po’ de sal (tasté però… che no sia màssa), péver.
E via a misciàr per ’na trentina de minuti fin che le verze le ciàpa quel color che par te diga: màgneme.
No le déve dirve ensóma: Vara che el carbòm el gh’avrià a sto punto pu bon saór.
Basta, tut chi. Sóra na spolverada de formai gratà e nar che nare prima che le verze le deventa frede. Perché calde o tèpide l’è pu bone se sa.
El vin da béverghe drio? I lezùi i dis en bon Riesling de l’Alto Adige o en Soave del Veneto.
Ma va benón anca en bianco dei nòssi che no ’l gh’abia però tanti gradi e che no ’l se'n mucia en boca cóle verze o ’l formai gratà.
