Cornelio Galas, saóri/ 7 – Groste de polenta

>
 Groste de polenta  
Ah, la scominziéva prima de mezdì la festa.
Perchè i tòchi de cunèl i era en padèla zà dopo colaziom. E drio mam (no gh’era quela pronta, zac e tac de ades) se tacheva sora la fornèla (Cornelio, va zò a tòrme do stéle) el paròl de la polenta.
De colp, en tuta la cà te sentivi sti dó profumi.
Quel del cunèl che 'l rosoléva col so spìch, la salvia e bàche de zinèver.
Quel de la farina Zalda, da misciar (svelto che se no se fà i petolòti).
Te magnévi col nàs prima che cola bóca.
Finì la carne: via col pòcio e se vanzéva polenta ma finìva el rèst. Gh’era semper el formai gratà da méterghe sora come fussa zucher a velo.
Ma la storia no la finiva lì.
El parol el finiva sul pontesèl se spetéva che se sechés tut.
E pò via, de nare, svèlti demò la gara coi cortèi a ciapar quele groste salàe che le te féva nar for da mat come adès le patatine.